Któż nie zna Wigier?

Dawna wyspa, na której być może dwaj pustelnicy ukrywali się,
w zgodzie z dzikimi zwierzętami w puszczańskiej ostoi żyjąc.

Dawne wzgórze, na którym sam Jagiełło strudzony drogą wypoczywał,
a królewski orszak po udanych łowach uciechom i biesiadom oddawał się.

Dawne miejsce kamedulskiej egzystencji; pracy, modlitwy, kontemplacji,
żywot pustelniczy niektórzy wiedli, postom i surowym regułom oddawszy się.

Podziemia w kryptach przeróżne, odwieczne  tajemnice skrywają,
a nisze pozostałe prochy po umarłych zakonnikach dumnie przechowują.

Okalające wody wigierskie legendarną rybę - sieję w swą odchłań przyjęły,
a licho diabelskie nad klasztorem krąży - przez kamedułów oszukane.

Zakątek, z którym na wieki związał się papież Jan Paweł II,
szlak kamienny - JP2,  wędrowcom na dziś i na przyszłość znacząc.

Wigry - któż ich nie zna?
Wzgórze - symbol  naszych dziejów nad suwalską ziemią dominujące.

Dziś na półwyspie wigierskim smutno, nie można dopatrzeć się żadnej zieloności, należałoby chyba zastosować obliczenia jednego z krasnali, kronikarza Koszałka-Opałka, aby stwierdzić - kiedy tu wiosna zawita. Jeszcze jezioro miejscami skute lodem, kry gdzieniegdzie piętrzą się popędzane wiatrem. Brzegi nagie, z resztkami popielatych trzcin i powalonymi fragmentami konarów. Pusta przystań, na papieskie rejsy też jeszcze nie woła. Pusty parking - bez tradycyjnych straganów, na których zawsze wszelkie rozmaitości można kupić. Pusty ogród pani Tereski Biziewskiej, która w sezonie swoimi pierogami wszystkich zachwyca. Pusty taras górny i dolny - nie ma plakatów o planowanych wydarzeniach, koncertach, wystawach. Smutno i zimno. Na jednych z drzwi widnieje czytelne logo - ciekawe, a pod nim napis: Dom Pracy Twórczej w Likwidacji. Jest też jeszcze zaznaczone biuro z nazwiskiem ważnego stanowiska: Dyrektora - Likwidatora. Zamyka się zatem kolejna karta historii z Wigrami związana. Zamyka się, ale i otwiera - inna, czy lepsza? Czas pokaże. 

W sumie, wszystkich przybywających z daleka i bardzo daleka do pokamedulskiego klasztoru, nie interesował gospodarz czy zarządzający obiektem, każdy bowiem skupiał się na pięknie okolicy wigierskiej i na ważności sakralnej, historycznej i architektonicznej zabytku - perły Suwalszczyzny.

A my stąd, z bliska - dbajmy o nią, to nasze dziedzictwo.