Sudawskie to jezioro, wieś i góry. Leżą nieopodal Wiżajn, dotykają do granicy z Litwą w zakolu północno -wschodnim Polski, można by rzec w jej zakamarku. To teren wyniesiony ponad 220 m. n.p.m., przenika tędy asfaltowa już droga, która prowadzi na litewskie, kalwaryjskie bezkresy. Wieś niewielka, a jednak zaznaczona jako skarb Suwalszczyzny. Niewątpliwie skarbem jest, tylko ciągle o nim zbyt wiele nie wiemy. Smutne to.
Góra Gulberek jako grodzisko jaćwieskie nie doczekała się badań archeologicznych, mogiła Świdy, często mylnie nazywana Szweda mogiłą, w terenie jest nawet nie oznakowana, a po dworze Rekoszów i parku podworskim z każdym rokiem zostaje coraz mniej. Jeśli tak dba się o skarby, to za kilkanaście lat pozostaną tyko zapiski na mapie. Smutne.
Żyją tu ludzie, którzy pamiętają wiele historii związanych z ostatnimi właścicielami dworu, opowiadają o nich i różnych dworskich obyczajach, potrafią poprowadzić po chaszczach tak, że da się jeszcze wypatrzeć pozostałości po alei wiodącej wzdłuż sadu i jeziora Sudawskie. Dokoła zarośla i gęstiwna splątanych krzewów, gąszcz chwastów zasłania owalony portyk i tylko wtajemniczeni wypatrzą resztki kolumn przy ganku, a na salonach rosną już samosiejki. Smutno...
Zarosły już fundamenty dworu, budynków folwarcznych, serowarni i piwnic. Z okazałego sadu niewiele pozostało, za sprawą nowych zasadzeń (chyba przez nadleśnictwo), stare jabłonie płaczą... Smutno...
A gdyby tak...
ożywić wspomnienia
historii dzisiaj spisać kartę
ocalić Rekoszów mienie
dziedzictwo ich jest tego warte.
A gdyby tak...
pokłonić się wierzbom i orzechom,
odszukać w toni ducha Sudawy
przypatrzeć się Stefana grzechom
rozsupłać dzieje bez obawy.
A gdyby tak...
Zarosły już fundamenty dworu, budynków folwarcznych, serowarni i piwnic. Z okazałego sadu niewiele pozostało, za sprawą nowych zasadzeń (chyba przez nadleśnictwo), stare jabłonie płaczą... Smutno...
A gdyby tak...
ożywić wspomnienia
historii dzisiaj spisać kartę
ocalić Rekoszów mienie
dziedzictwo ich jest tego warte.
A gdyby tak...
pokłonić się wierzbom i orzechom,
odszukać w toni ducha Sudawy
przypatrzeć się Stefana grzechom
rozsupłać dzieje bez obawy.
A gdyby tak...
0 komentarze:
Prześlij komentarz