Czy w Kaletniku straszy?

Kiedy otrzymałam zaproszenie na I Maraton Mrocznych Opowieści do Ogrodu Bajek w Kaletniku, to od razu wiedziałam, że muszę tam być. Nie pomyśl czasem, że lubię horrory, bo pozostaję nadal wierna anielskim klimatom, ale babska ciekawość chyba granic nie zna. A w sumie anioły istoty niebiańskie, wysłannicy i stróże, mimo że są niewidzialne, to są obok mnie, odrobinę podobnie jak duchy, niby ich nie ma, a są. Dlatego postanowiłam sprawdzić, czy w Kaletniku straszy, czy w Dworku cała bajkowa aranżacja to może tylko przykrywka dla prwadziwych ich mieszkańców, które towarzyszą Państwu Balcer. A miejsce jest niebywałe.

Mży całe popołudnie, zapada zmrok, listopadowa szaruga wkrada się pod kapotę, krótkimi sygnałami daję znać innym babom, że ruszam po nie, każąc zabrać po dwa anioły stróże, bo jak tak mroczno, to jeden nie da rady osłonić nas przed jakąś maszkarą, bo droga do Kaletnika niby niedaleka, ale to i przez las i łąki lipniackie trzeba przejechać, a z jeziora kaletnickiego to i licho wodne może jakieś wyleźć. Nie wspomnę o Wiatrołuży, rzece pokrętnej, o której tylko czytałam, ale jak czegoś nie znam to i ufać mieszkańcom wiatrołuskich meandrów nie chcę.  

Zabieramy ze sobą "straszne potrawy" przygotowane w  przeddzień, w charakterze slow duch: "obcięte palce stolarza", "jabłka zapiekane z robakami" i "ręce zza światów". Przepisy na te kulinarne wyczyny pozostawiam w tajemnicy, bo przecież nasze potrawy mają stanąć w konkury z innymi "strasznymi" daniami. A są niebywałe.

Jedziemy powoli, ciemno wszędzie, kiedy docieramy do skraju lasu przed nami i za nami pojawiają się inne  auta, wszyscy jedziemy w tym samym kierunku, nikt nie zbacza, to tak, jakby dziś wszystkie drogi prowadziły do Kaletnika. Dojeżdżamy karawaną. Wrota Dworu otwarte, aleję odrobinę rozjaśniają płomyki świec wskazując drogę do portyku. Wita nas w oknie przyjazny nietoperz, słychać gwar i muzykę - rockową, głośną, na strychu pewnie duchy przytupują, w kominku płoną drwa, ognia strzeże niepozorny szczur, w blasku iskier maski wszelakie przybierają tajemne miny, a trupie czaszki dają znać, że mroczny wieczór z opowieściami w tle rozpoczął się. To niebywały wieczór, niebywała noc!

Chwilo trwaj!!!

Słucham... ciepło palonego drewna dodaje błogości, dodatkowo uduchawia poezja o duchach, czytam zgniecioną kartkę rzuconą zapewne przez duchy, to życzenie - pozytywne, wiedzą, czego pragnę - to dobry znak. Obok mnie wśród świec i jesiennych liści stoi czarka z napisem "trucizna". Ktoś, a właściwie dobry duch podaje mi filiżankę z  czekoladą, zanurzam się w jej smaku, to wywołuje pewne wspomnienia, kiedy to  utożsamianiałam się z gorzką czekoladą, ale już nią nie jestem, ten czas minął. Pijąc ciepłobrązowy napój, żegnam minione, gorzkie przeżycia. Ulatują wraz z innymi strachami wypisanymi na balonie... Żegnam, to niebywałe uczucie.

Odgłos pękanych balonów oznajmia, że pozostali też żegnają swoje strachy.
"A my chyba znamy się" - ktoś zagaduje. Odwracam się, co za niebywałe spotkanie! Rozmawiamy.

Z biesiadnego stołu patrzy serowy diablik, sękacz wyszczerzył kły, obcięte palce czekają na skonsumowanie, ceramiczny gar z zupą drwala przykryty czerwonymi rogami dominuje nad słodkim jeżem i kopcem robaków, nasze dania idealnie wtapiają się w zestaw "strasznych" potraw. I chociaż wygrały nie tyle straszne, co smaczne "żeberka cygana", to dobrze... 

... że tam byłam, nie tylko czekoladę piłam,

     a zmory, strachy i duchy oswoiłam. 

P.S. Szkoda tylko, że I Maraton Mrocznych Opowieści trwał tak krótko! Ale nie ma tego złego...

A inicjatywa jest niebywała!