Jak świętują na Kurpiach z palmami?

Łyse dotychczas znane nam tylko z wyrobów mięsnych pokazały inne, świąteczne oblicze! Niedziela Palmowa od wielu pokoleń jest tu wyjątkowym dniem! Miejscowi i okoliczni Kurpiaki pracują na tę chwilę kilka miesięcy.

Ilość wywiniętych kwiatów z bibuły jest liczbą nieskończoną :)

Centrum osady - wokół dwu kościołów wypełnione jest wielobarwnymi palmami - różnej urody i wielkości!  I wysokości!

Młodzi, tu w Puszczy Białej są dowodem żywej tradycji.

W zabytkowym, dziewiętnastowiecznym kościele obejrzeliśmy nie tylko wystawę kurpiowskich palm. Po uroczystej procesji i Mszy Świętej czekało na nas widowisko "Pasja" Teatru Lalek z Łomży.

Ileż rąk pracowało na magię tego święta? Ile chwil i emocji zawiniętych jest w wielobarwne kwiaty?

My - tu obecni - dotknęliśmy wyjątkowego piękna, które przywraca wiarę nie tylko w Święto Zmartwychwstania, ale również w człowieka.

A ludzi do Łysych na Niedzielę Palmową zjeżdża wielu!!!

Procesja z palmami jest niepowtarzalnym wydarzeniem! To wyjątkowe przygotowanie do wielkanocnego świętowania!

Fot. Bożena Kolter

Gdzie są kobiety "skrzydlate"?

U nas, w Suwalskim Przytulisku... rękodzielni pasjonatów!

W anielskiej rękodzielni zaistniało wiele działań,
ale największym naszym świętem jest Dzień Anioła.
Może dlatego coraz częściej mówiąc o naszych dalszych planach,
grupę zakręconych, tworzących anielski klimat nazywam - Skrzydlaci!
To Ci, którzy niezmiennie od kilku lat przybywają do Suwalskiego Przytuliska, aby oddawać się wspólnemu warsztatowaniu. Dziś, w Dniu Chłopa, chcę mężczyznom uchylić rąbka tajemnicy i przedstawić niektóre skrzydlate kobiety!

Bogusia, z gliną za pan brat żyjąca...

Wiola, pomocnie wszędzie będąca...

Bożena, anielskie działania wspomagająca

Halina, piłą i dłutem w drewnie czarująca...

Ala, naszą żywicielką pozostająca...

Ania,  odkrywczynią będąca...

Olga, inspiracji poszukująca...

Ola, zdrową żywność promująca...

Ala, między Skrzydlatymi biegająca...

cdn

Kobiety chwytające anielskie skrzydło?

Rozmyślanka z murka...
w Dniu Kobiet
o kobietach z Węgielni 6, Suwalskiego Przytuliska

Monika Tyczkowska (z domu Leszczyńska)

moja chrzestna matka

 Danuta Balun (ślub z Antonim Leszczyńskim)

moja mama i tata

Ala Wasilewska (z domu Leszczyńska)

czyli - ja - awalicja

Beata Wasilewska - moja córka

KWIATY W OGRODZIE...

BO CZYM JEST OGRÓD BEZ KWIATÓW... 

Czym jest niezłomność?

Rozmyślanka z murka

...wczoraj, 1 marca...
słuchałam
rozmawiałam
myślałam
oglądałam
wspominałam...

Na zdjęciu dwaj bracia Czyż, pierwszy z lewej - Antoni Leszczyński, to mój tata.
Czyżowie - Żołnierze Wyklęci, kilka dni temu pośmiertnie odznaczeni, ale wciąż żyją w opowieściach mojej wsi. Tak było i wczoraj...
Nie tylko, często jadąc do Jeleniewa przez Suchodoły, zatrzymujemy się przy pamiątkowym krzyżu, symbolu pamiętnej obławy, aby zapalić świeczkę. Mój tata - w tym roku kończy 90 lat, wiele pamięta... wczoraj też wspominał... Te wszystkie opowieści nie są proste, bo historia bywa trudna.

Na drugim zdjęciu podwórze mojego Przytuliska z czasów powojennych. Dziadkowie - Weronika i Stanisław Leszczyńscy z córką Moniką. Monika kilka dni temu skończyła 84. lata. Co wspomina? Albo inaczej, czego nie chce pamiętać? Obrazy brutalne z przesłuchań w więzieniu plączą się w jej snach. A zdrada "Jedynki" może już mniej, ale ciągle boli.

Bohaterowie moich pamiątkowych zdjęć są dla mnie niezłomni!
A czym jest dla nich niezłomność? Warto o tym rozmawiać.
Na starej fotografii (u dołu) - moje Przytulisko z lat pięćdziesiątych,
jestem dziś strażniczką tego miejsca, jego historii i tradycji.

Węgielnia 6 - tu urodziłam się i jestem z tego dumna.
Dumna też jestem ze swojej córki, Beaty, która opisała historię
TRZECH KOBIET - Moniki Tyczkowskiej (Leszczyńskiej),
Marianny Tylenda (Czyż)  i "Jedynki" (...) ?
Kim była "Jedynka"? Bartłomiej Rychlewski nazywa ją z imienia i nazwiska, dotarł do jej donosów na Mariannę, Monikę, Kazimierza, Henryka, Józefa... to Janina Korzeniecka.

Więcej na ...
 https://www.facebook.com/Jaminski.Zespol.Indeksacyjny/posts/1134974596515813

Jak dawniej na zapustach bywało?

Rozmyślanka z murka...

Przy zapustnych potrawach, w sąsiedzkim gronie wspominaliśmy wczoraj dawne zapusty. Biesiady wiejskie, potańcówki, kuligi, wizyty sąsiedzkie, gwar, rozmowy, wiele żywej muzyki i radości. Sięgnęłam do rodzinnego archiwum, znalazłam stare fotografie z lat sześćdziesiątych. Niektórzy bohaterowie zdjęć niedługo obchodzić będą 90. urodziny, zatem sprawdza się powiedzenie, że śmiech to zdrowie. Czy tradycja zapustnego wtorku umiera? Niewątpliwie wpływ na te zmiany ma POST, który obecnie ma również inny wymiar.  

Ale powspominać warto!

Jak zimą dawniej bywało?

Rozmyślanka z murka, czyli...

Opowieści mego taty, Antoniego Leszczyńskiego ur. w 1926 r. w Węgielni
- W tym roku zimy nie ma, ale dawniej tak nie było...

"Jakie były temperatury zimą? Ludzie szacowali na oko, bo nikt
termometrów nie miał. Faktem najlepszym była zawsze grubość lodu. Taki
staw jak nasz zamarzał do dna, czyli grubość lodu dochodziła może do metra.
Żywot ryb w takich bagnach skazany był na śmierć.

Zimą tradycją było robienie na żarnach mąki na chleb. Pojawili się po
wojnie młynki, które ułatwiali mielenie zboża.
Kobiety działy na pięciu, krótkich drutach skarpety i rękawice. Było to
potrzebne odzienie, dzieciaki wpadali w głębokie zaspy, nabierali
w cholewy śniegu.
Dawniej wełnę owczą filcowano, nie każdy umiał zrobić wajłoki, ale było
to wspaniałe ocieplenie nóg! O odmrożenia nie było trudno! Chłopy do butów
wkładali onucy, umieli dobrze zawijać - bo w nogi ciepło było najważniejsze. 

Na zimę kupowano sól, naftę, cukier,
pozostałe rzeczy do jedzenia były z gospodarstwa, najważniejsza była
sól, kupowali zapas - cały worek.
Nafta to wielkie dobro... Z oświetleniem lampą naftową można było 
wieczorami czytać, ale też stosowano błonkę...
Błonkę robił nasz dziadek, to taki odszczep od sosny, błonkę odrywano
od pnia po zdjęciu kory, 3-4 cm szerokości, dl. ok 80 cm - zapalano ją
70 - 60 lat temu, żeby było światło w domu, tak oszczędzano naftę, albo
zapalano ją do podświetlenia kąta innego, gdzie lampy nie było, błonkę
wsadzano za listwę, czy komin.

Sól w worku zbrylała się to skrobano ją łyżką do solnicy.
Chleb, mleko, mąka wszystko było swoje - nie było możliwości zakupów
bo zaspy sięgały 2 m. A z resztą nikt na to nie miał na wiosce pieniędzy.
Na szyby właził  gruby mróz. Bo też było duża wilgoć w izbach,
bo gotowano świniom, było dużo pary w kuchni.
Dzieci wydmuchiwały szczelinki na osadzonym mrozie, żeby ujrzeć świat
boży.
Najmodniejsze były kożuchy szyte z owczych skór, wielu
hodowało owce, wełna szła na swetry skarpety, a skóry na kożuchy, po
uprzednim wyrobie - wożono skóry do kuśnierza.
Zimą jak szedł front wojsk rosyjskich - wszyscy mieszkańcy okolicznych
wsi przekopywali łopatami przejazdy dla wojsk - bo śniegu było ogrom,
zaspy na 2 metry, kurhany najprawdziwsze.
 (to dzisiejsza trasa nr 8).

Wojnę rozpoznawali po gwiazdach - wróżyli ludzie, opowiadali o tym, że
idzie wojna, dużo opowiadano, sąsiad do sąsiada przychodził i
opowiadano banialuki, (to piękne słowo) u nas głównym opowiadaczem był
Stefan Merecki, który z kolei mnóstwo opowieści zasłyszał od wujka
Marcina, który był w Ameryce. Zimowymi wieczorami sąsiad w ciemną
noc brał fanar  (rodzaj lampy przenośnej) i szedł na wieś, i gadali
przy kominie, o wilkach, diabłach i Ameryce.


Mróz rozpoznawali po zachodzie słońca - nad słońcem pojawiały się odcienie"

Anielska robota?!

- Anielska robota idzie jak złota!
To zasłyszane na wsi powiedzenie pasuje do dzisiejszych okoliczności.
Tym hasłem rozpoczynamy pierwszy samouczek, czyli kurs wykonania aniołka,
bo w Przytulisku anioły świętują cały rok.
A zatem zobaczmy jak dzierga Bożenka Kolter, nasza i gości ciocia :)