Może być wielobarwnie?

Blasku gwiazd, jasności aniołów,
zieloności świerka, srebrzystości szronu,
złocistości miodu, tęczowych marzeń,
bieli migdałów, wielobarwnych zdarzeń...

Kolorowych Świąt i Barwnego 2013 roku!

Co robią w grudniu anioły?

Kilka dni temu przeczytałam wymowną opowieść. Ujęła mnie bardzo, bo dotyczyła aniołów i nas - ludzi i naszych....  może przyzwyczajeń.  Zresztą, opiszę fragment.

"Miałam sen, byłam w Raju, przez magiczną krainę oprowadzał mnie Anioł - przewodnik. Opowiadał, a ja podziwiałam cudowne królestwo. W pewnej chwili weszliśmy do pokoju, w którym pracowało tyiące aniołów. Dowiedziałam się, że wszyscy pochłonięci byli przyjmowaniem życzeń od ludzi. Przewodnik poprowadził mnie do drugiego pokoju, gdzie kolejna grupa aniołów spełniała życzenia i wysyłała je na ziemię. W pokoju ostatnim natomiast zastałam jednego, samotnego anioła, który siedział bezczynnie. Zapytałam swego przewodnika, czym zajmuje się ten anioł?

- Przyjmuje podziękowania.

(...)

                                          Suwalskie Przytulisko 

P.S. Może warto pomyśleć o podziękowaniach i wdzięczności, wszak święta tak blisko.

Jak zaskakuje Grodno?

Zaskoczenie 1. - To tak niedaleko od Suwałk, w zasięgu ok.120 km (zależy którędy)
Zaskoczenie 2. - Najłatwiej dojechać przez Litwę kierując się na Druskienniki
Zaskoczenie 3. - Mamy wizę, paszporty, ale na granicy trzeba "swoje" odstać

Zaskoczenie 4. - Wita nas rozległy Niemen, a na placu głównym - czołg

Zaskoczenie 5. - Odnowione, czyste ulice, o różnych nazwach

Zaskoczenie 6. - Zawieszony na skarpie zamek, świadek polskich dziejów

Zaskoczenie 7. - Cmentarz z polskim, patriotycznym, wymownym akcentem

Zaskoczenie 8. - Otwartość i radość ludzi, chętnie mówiących po polsku

Zaskoczenie 9. - Żaba przynosząca szczęście nie tylko finansowe (pocałowałam ją)

Zaskoczenie 10. - Gdzie się podziała strzała amora?

Czy to jaćwieski przedświt?

Jest u nas wiele miejsc, które Jaćwież naznaczyła.

W wielu dolinach tętent koni na wieki się wpisał. 

Wiele wyniesień szczęk mieczy i oddech wojów pamięta.

W Osinkach nie tylko rzeka Kamionka rodu Jaćwieży osłaniać mogła.
Święte gaje o tym wiedzą. Lasy suwalskie o pradziejach szumią.
Na szwajcarskim wzgórzu  bóstwa liczne dusz dzielnych wojów strzegą.
Kamienie kurhanowe milczą, o pokój i ciszę wieczną dbając.

W niektórych tubylcach tej ziemi zapewne Sudowów krew płynie.
Werwę i zapał po Jaćwingach mając po ich śladach stąpam.
Szlakiem ich do dawnego podgrodzia, Węgielni podążam.
Zatem to nie koniec dziejów i historii jacwieskiej.

"Dzielny naród Jaćwingów, lecz światu nieznany,
Między Litwą lesistą a polskimi grody
Osiadł i wyorał skromne z lasów łany
Lub po błoniach wypasał mlekodajne krowy.
Nie znał sztuk, praw ni pisma. Obce tylko księgi
Brzmią potomnym świadectwem ich walk i potęgi."
                                  Franciszek Wężyk, rok 1829r.

P.S. Jaćwięgi są wśród nas!

Co z Marychą?

Czarna Hańcza od lat wraz z Hańczą dominują na Suwalszczyźnie. Nazwy te trwale połączyły się z tą ziemią. Ta pierwsza zadziwia pięknem swego biegu, a druga niepodważalną głębią.
Rospuda niedawno wyłoniła się z cienia obu Hańcz za sprawą kontrowersyjnej obowodnicy, chociaż od wieków płynie szlakiem starej granicy wskazując sąsiedujące Mazury Garbate.
A co z Marychą?

Trzecia rzeka Suwalszczyzny, jakby nie pragnąc sławy czeka cierpliwie, z boku, czeka na przybysza, którego nie pozostawia obojętnym.

Tak było i ze mną. Od spływu minęło kilka miesięcy, a ja ciągle powracam we wspomnieniach do jej zieloności, do ptasiego koncertu, do zaskakujących meandrów, do obrzeży litewskich, do trudu, jaki musiałam pokonać przenosząc przez mokradła kajak, do przeszkód terenowych, których w pojedynkę nikt pokonać by nie zdołał.

Marycha jak kobieta, najlepsza matematyczka, odejmuje lat, dodaje urody, mnoży piękno i dzieli się swą tajemnicą.

W kolejne lato, spływaj ze mną, bo kolejny spływ, to kolejny cel. Trójstyk granic czeka! Marycha również.

Czy wrześniowe niedziele będą dla nas?

Tak! W każdą wrześniową niedzielę zapraszam na warsztaty z lepienia, rzeźbienia i zdobienia.

Podążaj za aniołami do Węgielni 6, gm. Szypliszki, 7 km na północ za Suwałki 9.09, 16.09, 23.09 i 30.09 na godz. 15:00.

Zajęcia będą prowadzone przez pozytywnie nakręconych pasjonatów rękodzieła jednocześnie w trzech pracowniach, a zatem wybierz, w którym zakresie uwolnisz swój talent i przekonaj się, że nie tylko święci garnki lepią, że zaczarować można kawałek  drewna i że codzienne przedmioty mogą nabrać niepowtarzalnego uroku.

Lepić ręcznie lub na kole będzie ciocia Bogusia, strugać chce mistrz Jan, a zdobienie wszelakie pokaże Ala.

Warsztaty będą trwały ok. 3 - 4 godz.
Koszt to 40 zł od osoby, rodziny (min. 3 os.) to 30 zł od osoby za jeden warsztat. Materiały zapewniamy, każdy zabiera ze sobą swoje wyroby.

Obowiązują wcześniejsze zapisy drogą mailową: awalicja@gmail.com
lub telefoniczną: 502 027 227.

Do zobaczenia!

Gdzie są dzikie Mazury?

W dawnych czasach siedząc na przypiecku słuchałam opowieści Stefana, często w zimowe wieczory lubił sąsiad gawędzić, a mówił wiele razy o wydarzeniach trudnych, często nie do końca dla mnie zrozumiałych. Pewne wspomnienia dotyczyły czasów wojny, były opowieści powojenne i te codzienne oczywiście. Wśród wielości tematów jeden dotyczył wyjazdów na szaber, na ziemie odzyskane. Te słowa niewiele dziecku mówiły, ale dotyczyły Mazur. 

Później z Mazurami spotkałam się w młodości, kiedy to byłam prawdziwą druhną na wiejskim weselu, drużbanci nie byli Mazurami, nie, ale wartko śpiewali przeróżne pieśni, pamiętając wielość zwrotek, oj, jak żywo brzmiała ta: "Hej z góry, z góry jadą Mazury, jedzie, jedzie mój Janeczek, wiezie, wiezie mi wianeczek... " - jakoś tak to leciało. 

Kolejne  odkrycia dotyczyły  Mazur Garbatych, a powodów było wiele, tajemnice Puszczy Rominckiej, mosty w Stańczykach, Piękna Góra w Gołdapi...

Ostatnio usłyszałam o Mazurach Dzikich, opowiadał o nich głos - kobiecy, siedziałam na prelekcji w oddali, nie widząc postaci, ale  po zapalczywości w głosie, wiedziałam, że osoba ta zna i kocha dzikość Mazur i pragnie je ocalić. Poznać bardzo tę przestrzeń chciałam, bo w wielu miejscach otarłam się również o opowieści "Biegnącego Wilka". Zawsze byłam pełna podziwu... Za czas pewien po drodze mi było nie tylko do Dubeninek, Gołdapi i Bań Mazurskich, ale także do Republiki Ściborskiej.

Oto zwiastun Ściborek, znak ostrzegawczy! Dla mnie był to znak informacyny, że legendą owiane bezkresy Morsztynów - są w pobliżu.

Niezwyczajność symboli, a poznałam ich wiele, wprowadziło mnie w inny wymiar. Takich miejsc jest naprawdę niewiele, takich, które mają swoisty klimat, charakter, zasady, takich, które wciągają wędrowca jak do bajki, w której chce się pozostać. Na długo.

Wielkim zaskoczeniem było  przekroczenie granicy republiki. Regulamin potraktowałam poważnie, mimo, że czytając go ogarnęła mnie radość oczekiwanych doznań.

Wiedząc co jest zakazane, a co wolno czynić, całkowicie oddałam się chwili. Co widziałam? Co słyszałam? Czego nauczyłam się? Co zapamiętałam? Co wzięłam ze sobą? To pozostaje we mnie. I jest tylko moje. A od tamtej chwili słowo pasja ma jeszcze głębszy sens.

P.S. Podążaj do dzikich Mazur i oswój je po swojemu. Naprawdę warto! I jeszcze jedno - ten sam głos kobiecy, równie zapalczywie, omawiał zakątki Republiki Ściborskiej, miło było poznać panią Morsztyn.