Czy patelnia to mój świat?

Zaintrygował mnie tytuł „Świat na patelni”. Zaczęłam rozważać go pod kątem bardziej patelni niż świata. Wątek drugi wydaje mi się bardzo egzystencjalny, a pierwszy brzmi swojsko. Dlaczego? Pytana przez znajomych „co robię”, często odpowiadam „pilnuję skowrody”. I to jest zgodne z prawdą, bo brzmi  po suwalsku i nie do końca znaczy gotowanie bądź smażenie, ale trzymanie władzy, zabrzmiało poważnie, a ma znaczyć tylko zarządzanie rodziną, aczkolwiek ważną komórką społeczną. 

I tak często trzymając skowrodę rozważam jej doskonały kształt. Koło robi wrażenie na takiej kobiecie jak ja. Rozumiem toczenie się fortuny, mam świadomość uciekających pór roku następujących niezmiennie po sobie, zataczam też życiowe koło. Z patelnią w ręku.

Pamiętam z dzieciństwa pyszne, złociste placki mamy, podawane na śniadanie, prosto z patelni, musiały być ciepłe, bo do szkoły droga była daleka. Teraz próbuję je sama odtworzyć, ale smak młodości jest nie do powtórzenia. Placki z jabłkami – to był mój błogi świat, drewniany próg i omszała furtka prowadząca do sadku z papierówkami. 

Udało mi się jednak ocalić od zapomnienia babcine soczewiaki. To jadło regionalne, suwalskie. Nie piekę ich w piecu chlebowym, bo takiego nie mam, ale od czego jest patelnia? Soczewiaki  to świat tradycji, pragnę, aby był ocalony i chociaż wiele przy nich docynku wielokrotnie goszczą w moim menu. Soczewica ogólnie powróciła na dobre, często dodaję ją do sałatki, którą nazwałam „Przytulisko”. Odgotowuję kaszę gryczaną, soczewicę, odcedzam, wyrzucam na patelnię i „przytulam” wszelkie warzywa, które aktualnie królują w ogrodzie. To mój dzisiejszy codzienny świat, równie ważny.

Jako matka za największy kulinarny wynalazek na świecie uważam naleśniki. Nie dość że związane są z patelnią, są również okrągłe i w koło dają nieskończone możliwości. Jedno dziecko je z twarogiem, drugie z parówką, trzecie z dżemem, a czwarte z warzywnym nadzieniem. I proszę wszyscy zadowoleni, a ja przy smażeniu placków naleśnikowych mam wiele czasu, aby udać się w swój świat. W trakcie układa mi się jakiś wers, zapamiętuję ulotną myśl, podążam za wspomnieniem, bądź gonię marzenia.

Mieszając warzywa, zapach papryki przypomina mi paeję z Barcelony, a kolory na patelni układają mi się mozaikowo tworząc wzory Gaudiego. Smaki i zapachy przypominają minione wyprawy. Barwy też. Można sporządzać wiele potraw często modyfikując, co daje wiele satysfakcji. Tortilla ziemniaczana jest doskonała, kiedy pada hasło: „Goście jadą”. Ziemniaki, cebula, jajka i patelnia. Smakuje doskonale na gorąco, ale skoro ktoś się spóźnia, będzie miał przystawkę na zimno. Hiszpańskie dania robią wrażenie.

A Paryż? I chociaż wspomnienia są tak świeże, jak zerwane przed chwilą ogórki, to o westchnieniu paryskim jeszcze nie pisałam, ale i tu nie wypada, bo skoro o patelni mowa, to francuski rogalik i malutkie espresso nijak się mają do suwalskiej skowrody. Kiedy nadejdzie jesienny dzień, zorganizuję sobie paryskie śniadanie i zobaczę, co da się wyciągnąć z cienia wieży Eiffla.

A codzienność obecnie zdecydowanie należy do cukinii. Urodzaj na kabaczki zmusza do kreatywności kulinarnej i tu jedna patelnia w kuchni to zdecydowanie za mało! A sierpniowy świat ogranicza się tylko do skowrody.  Leczo węgierskie, leczo meksykańskie, leczo cygańskie…

Dziś jest leczo drwala, bo sąsiad właśnie doniósł świeże „brzeziniaki”.
I mam swój świat - na patelni.