Pusto dookoła w Stańczykach o tej porze. Złoto brzóz nad Błędzianką przypomina o rozbujałej jesieni...
Dyżur na "bramce" - też jest. "Samotny wilk" na skraju puszczy bierze opłatę niewielką.
Od lat kilku kibicuję właścicielom wiaduktów. To odważny projekt niemieckich budowniczych, ale też śmiała, dzisiejsza myśl. Wykupienie "uciążliwego" dla gminy zabytku i próba ożywienia miejsca odludnego to poprzeczka wysoko ustawiona, wysoko jak wysokie są filary byłych wiaduktów. Miejsce to na skraju położone, ale niezapomniane. Wizerunek mostów pojawia się na folderach i ulotkach jako atrakcja Mazur oraz Suwalszczyzny, chociaż niewątpliwie jest skarbem tej pierwszej krainy. Polodowcowe pagóry i wyniesione skarpy przypominają, że to Mazury Garbate, a tytuł z tablicy informacyjnej świadczy, że fantazji też tu nie zabraknie. "Akwedukty" Puszczy Rominckiej, wiadukty, czy mosty? Każde określenie jest dobre, wystarczą tylko poprawne skojarzenia.
Cieszy mnie każdy odnowiony skrawek, bo to jak cegiełka do naszej - europejskiej historii.
Dawne Prusy Wschodnie ogarniały te tereny docierając do dzisiejszego trójstyku granic w Bolciach. Odwieczne granice, tak trwałe dawniej dzisiaj są już tylko wspomnieniem, tylko Obwód Kalingradzki ciągle trwa za swoimi ogrodzeniami. Ale pas graniczny między Polską a Litwą jest coraz mniej widoczny, strefa Schengen zrobiła swoje, obszar wisztyniecki spokojnie dotyka do północnego płaskowyżu rowelskiego stanowiąc jakby spójną całość - tę polodowcową. Swoją drogą lądolód był wspaniałym rzeźbiarzem. Tu w północno-wschodniej Polsce pozostawił to, co najbardziej baśniowe. A jesień jakże urokliwie prezentuje swe rudości w amfiteatrach krajobrazowych.
0 komentarze:
Prześlij komentarz