Czy Bug jest rajem?

To piękne zapytanie - przyznaj. I trafne wielce - jeśli jest się w Drohiczynie, mieście na południowym skraju województwa podlaskiego. Po drugiej stronie Bugu rozpościera się już Mazowsze.

Miasto z przebogatą historią i Górą Zamkową, z której rozciąga się panorama na meandry rzeki i miasto, doskonały punkt obserwacyjny. Dziś służy nam, a dawniej?

Stoję na Zamkowej Górze w Drohiczynie i wszelkie myśli podażają ku suwalskim wyniesieniom o tej samej nazwie, skrytych w Szurpiłach i Jeglińcu. Duch jaćwieski, duch przodka, syna puszczy, brata drzew jest blisko mnie. To tu do Bugu sięgały wyprawy Jaćwieży? Od Rominty (Puszczy Rominckiej) i Weyze (Wiżajny) po Narew i Bug? Czy ta kraina była rajem? A może nadal jest?

P.S. Jedna z ulic Drohiczyna to Aleja Jaćwieży. 

Co wydobyłam z cienia żubra?

A w Białowieży i całej okolicy białowieskiej niewątpliwie dominują żubry, w parku i rezerwacie - te żywe, w muzeum - te wypchane, na reklamie - te kolorowe, na parasolach - te piwne, w nazwach hoteli i barów - te w przeróżnych formach i zwrotach.

A ja pytanie konkretne stawiam - Jak mają wyjść z cienia żubra inne podlaskie atrakcje? Np.

Spotkane rzeźby drewniane

Proste ozdoby "dłubane"

Ukryte podwórka nienazwane

Chodniki ręcznie utkane...

Czym jest skit?

Przyznam, że zaskoczyło mnie to słowo, a usłyszałam go w kontekście narwiańskich atrakcji turystycznych. Teraz już wiem, bo byłam w Odrynkach i widziałam odosobniony zakątek na baganach, który może być inaczej nazwany pustelnią, bądź eremem. 

Do skitu Ojca Giby, prawosławnej oazy, idzie się długą kładką, pokonując bezpiecznie łąki i mokradła, które zajmują obszerne przestrzenie doliny narwiańskiej. Szkoda tylko, że pustelnika nie zastałałam.

Pomosty, bramy, cerkiew, kuchnia pielgrzyma, budynki socjalne - cały kompleks tworzy się od 2009 roku dzięki ofiarom wiernych i licznych sponsorów.

Erem  niewątpliwie jest ewenementem, ale przyznam, że widzę go z współczesnej perespektywy i nie potrzebuję tu żadnej dodatkowej filozofii, bo dzisiejsze czasy potrzebują również i takich zakątków. 

Ciekawa jestem, jak potoczą się losy skitu w Odrynkach? Czy odosobniona pustelnia będzie nadal odosobnieniem?

Jak otworzyć otwarte okiennice?

Otwierałam wrota Podlasia jakiś czas temu, na dobre zapoznałam się z Czarną Wsią Kościelną i Niemczynem, bo wielokrotnie tam wracałam.
Teraz ruszyłam z nieukrywaną ciekawością do  Krainy Otwartych Okiennic.

Do wsi Puchły dotarłam drogą wodną spływając górną Narwią. Nasyciłam się wielokolorowymi łąkami. Narew pełna meandrów dostojnie wspomaga kajakarzy swoją szerokością i nurtem, aby doprowadzić do miejsc niepowtarzalnych.

Dawne budownictwo, drewniane domy z duszą, z ciesielskimi detalami potrafią zachwycić! Och ten snycerski kunszt! Tu ocalone zostało to, co mogło być wyparte przez pustak, siding, eternit. A wszystko dzięki ludziom - pasjonatom, miłośnikom swoich małych ojczyzn. Wiem, czym jest patriotyzm lokalny.

Warto być w takich miejscach, warto spotkać ludzi "nawiedzonych" - pozytywnie.
Wieś Puchły, Solce, Trześcianka to nie tylko Kraina Otwartych Okiennic, ale również  Podlaski Szlak Bociani, który wije się także po naszej okolicy, aby od Białowieży dotrzeć do Stańczyk.

P.S. A  kto zna pobliskie, suwalskie Monkinie, augustowski Bór lub sejneńską Zelwę czy chałupę Klejmonta w Hańczy?
Taki szlak suwalskiej architektury drewnianej też byłby ciekawy!

Jak brzmi tykocińska symfonia?

Symfonia to utwór muzyczny na orkiestrę, trzy- lub czteroczęściowy, na który przez wieki wielu kompozytorów miało wpływ. Pierwsza część szybka, potem wolna, następnie taneczna i znowu szybka...

Z symfonią właśnie skojarzył mi się Tykocin, dlaczego?

Nad brzegiem Narwi najstarsza część Tykocina to zamek warowny, centrum osady to duży plac z pomnikiem Stefana Czarnieckiego otoczony parterową, ciekawą zabudową, obok wyodrębnia się plac kościelny ze świątynią otwartą na miasto, a część żydowska wyłania się w okolicy synagogi.

Na Tykocin, (podobnie jak na symfonię) miało wpływ wiele znaczących postaci, od Zygmunta Augusta, Stefana Czarnieckiego po Izabelę Branicką. Dolina biebrzańska, Narew, stary układ urbanistyczny, odnowiony rynek, to wszystko czyni, że tykocińska symfonia brzmi niepowtarzalnie. A jaka będzie w twojej wyobraźni?
To zależy tylko od ciebie.

Jak długo jechałam do Kiermus?

Skrawek dziennika włóczykijki

Wielokrotnie słuchałam ciekawych opowieści o nietypowym miejscu w pobliżu Białegostoku. Wielokrotnie jechałam do Kiermus palcem po mapie Suwalszyzny, a potem Podlasia. Wielokrotnie tam byłam wirtualnie wchodząc na stronę kiermusiańskiej oferty. Wielokrotnie zaznaczalam w kalendarzu pierwsze niedziele miesiąca wiedząc o giełdzie staroci w Kiermusach. Minęło kilka lat i stało się. Byłam.
Ale czasem tak jest, że nasze wyobrażenia rozmijają się z rzeczywistością. Ponoć częstego rozczarowania doznają Japończycy przybywający do Paryża, co kończy się terapią u psychologa, a stan chorych został nazwany "paryskim syndromem", wszystko to skutek nie spełnionych nastawień, tzw. doznanie szoku rozczarowania.

U mnie tak źle nie było ani po pobycie w Paryżu, ani w Kiermusach, jednak wiem, że czasem warto odbyć wyprawę spontaniczną, bez większych oczekiwań, aby zostawić  miejsce na zaskoczenia i niespodzianki.
Giełda staroci w Kiermusach ma niesamowity zakres, bo można kupić tam dosłownie wszystko od jajek począwszy na roślinach ozdobnych skończywszy. Towarów mnogość, ludzi wędrujących i kupujących również. To wszystko ma rzeczywiście wymiar jarmarku rozciągającego się na leśnych polanach, ale w tym handlowym chaosie nie odkryłam szlacheckiego ducha "rzeczpospolitej kiermusiańskiej".
I naprawdę tego mi żal!
No cóż, trzeba będzie pojechać raz jeszcze, w przypadkowym terminie, bo wierzę, że miejsce to, mimo wszystko, ma swój klimat.
A zatem ostoja żubrami i tradycją szlachecką zapewne zachwyci innym razem.

Czy pięknie na Pięknej?

Może szukasz pomysłu na... romantyczne spotkanie?
Może pragniesz zagubić się gdzieś, aby potem odnaleźć?
Może chcesz pobyć w raju będąc na Ziemi?

Skrawek dziennika włóczykijki
Województwo warmińsko-mazurskie, Mazury Garbate, Kraina Łowców Przygód, Gołdap - miasto uzdrowiskowe, Góra Piękna, czyli Gołdapska, a może Jaćwieska?

Szczyt góry osiągnąć można kolejką linowo-krzesełkową, ale ja weszłam pieszo - bez wysiłku, to tylko 271m n.p.m. To niżej o ponad 20 m od suwalskiego bieguna zimna. Asfaltowa, serpentynowa ścieżka powoli po garbie wprowadza na rozłożysty masyw z mocno ściętym wierzchołkiem. Obok Góra Zamkowa, całość sugerować  może byłe jaćwieskie grodzisko. 

Aby uprzyjemnić swą  wyprawę, warto wejść do restauracji, która jest zwieńczeniem wyniesienia.

Na samym wierzchołku Pięknej Góry, panoramy wszelkie mogą być oglądane w obrotowej kawiarni. W ciągu 45 minut, pijąc kawę i gaworząc o ósmym, bądź dziewiątym cudzie świata, obrócimy się dokoła podziwiając gołdapskie przestrzenie, mazurskie lasy i jeziora, Wzgórza Szeskie, Puszczę Romincką i jej bezkres po stronie Obwodu Kaliningradzkiego także.
Rominta - tajemna od wieków puszcza, po której błądzi nie tylko Błędzianka, ale być może dusza córki rycerza, która wraz z ojcem mieszkała w zamku na Pięknej Górze. Dawno to było, aże rycerz nie wykazywał się dobroczynnością to i dłużej wspominać go nie będę. Ale córka? Tej może jakiś śmiałek i dzisiaj przyjść z pomocą, trzeba tylko wypatrzeć ulotną białą postać snującą się po gołdapskiej krainie. Drogi pojaćwieski młodzianie, chwyć zatem piękność w swe ramiona i wyrwij ją z dawnej klątwy, ale za nim uwolnienie nadejdzie nie wolno Ci, ani razu obejrzeć się do tyłu - nawet gdyby sam Archanioł nawoływał. Ale czy w dzisiejszych czasach znaleźć można rycerza na białym koniu?
Kto szuka - ten znajdzie!

Na Pięknej Górze byłam, pod wrażeniem pozostaję i w poszukiwaniach trwam.

P.S. Och, Gołdap czy lepiej Gołdapa. Nie wiem dlaczego mówi się ta Gołdap?

Pewnie Gołdap też jest kobietą. I jeszcze jedno - tu warto być z kimś.