A gdzie pachnie drożdżówką?

Maćkowa Ruda - Wikipedia podaje, że nazwa dotyczy dwu miejscowości w Polsce.

O Boże - pomyslałam - to gdzie jest ta druga? I zaczęłam z zapartym tchem dociekać - Gdzie jest nasza konkurentka? To, że nazwy miejscowości powtarzają się, to wiem, ale żeby Maćkowa Ruda? Po szybkiej analizie okazało się, że jedna wieś leży w gminie Giby, a druga - w gminie Krasnopol! Obie w powiecie senejneńskim. Odetchnęłam! To tylko cień ostatniej reformy administracyjnej. Całe szczeście! Maćkowa Ruda zatem jest niepowtarzalna, może być tylko siostrą Gawrych Rudy. Jedna rudnia była Maćka, a druga Gawrycha. Dawne to czasy z wydobyciem rudy darniowej związane. A nazwy piękne pozostaly. I nie tylko.

Dziś Maćkowa Ruda kojarzy się niektórym Polakom z głosowaniem pana prezydenta wraz z małżonką (i ochroną), bo leży w sąsiedztwie Budy Ruskiej, innym ze spływami kajakowymi, noclegami, albo agroturystyką. 

Mam więcej skojarzeń, bo i doznań było wiele. Posłuchaj.

Tu, w zakolu Czarnej Hańczy, po raz pierwszy wzięłam do ręki wiosła i niezdarnie wsiadłam do kajaka. Po odrobieniu pierwszej lekcji u Trampajki, ruszyłam szlakiem znanym mi dotąd tylko z mapy. Odpłynęłam, nie wiedząc jeszcze wtedy, że znajomość z Trampajką zamieni się w przyjaźń. Rzeka przyjęła mnie równie przyjaźnie, pozwoliła odkrywać uroki przyrody i mijanych osad, z innej, wodnej perespektywy. Rozmiłowała w kajakarstwie. Na jednej z kładek poznałam Czesię, która ugościła nas drożdżówkami. Pychota! Niebo! Raj! Nadzienie jabłkowe, serowe, jagodowe. Ciepłe i pachnące. Pozostał smak, pozostala też znajomość, równie ciepła jak czesine drożdżówki.

Tu podziwiałam kamienne rzeźby na dworskim podwórzu profesora Andrzeja Strumiłło, w tle było słychać wielogłosowy śpiew zespołu Pogranicze. Dawne suwalskie pieśni towarzyszyły spacerowi po tajemniczym ogrodzie. Czułam się, jak Alicja w krainie czarów. Innym razem w przydworskiej werandzie słuchałam opowieści profesora o jego dalekich podróżach, przekładając kartki wielu albumów, patrzyłam na obrazy światłem malowane. Po kilku latach, na ten sam dziedziniec, późnym wieczorem weszłam rozświetloną aleją, aby oddać się całkowicie muzyce barokowej i poezji czytanej przez Andrzeja Strumiłło. W gigantycznym kominku strzelały palące się polana, a iskry dodawały niepowtarzalnej mocy.

Tu, w czasie pewnej Wielkanocy, spotkałam Teatr Wiejski Węgajty, po raz pierwszy miałam okazję zobaczyć grupę wędrowną, przemierzajacą Suwalszczyznę z Allelują na ustach. Towarzyszyła jej żwawa muzyka ludowa, zawołania gwarowe, dawne oracje wielkanocne, oznajmiające czas Zmartwychwstania, czas Wielkiej Nocy! Potem kapela grała oberki i polki, w rytm których wszyscy ruszyli w tany. Zapewne pan Jan Bacewicz skwitowałby to jednym zdaniem, no może dwoma - Aze chiba joni zmanione! Muzykantow siła nieostałosie, a onegdaj to kazden na papuciowkie chodziuł.
Tu ciagle wracam, bo każda pora roku pokazuje Maćkową Rudę w odmiennej scenografii, ale zawsze w wielu domach klimat dobra pozostaje bez zmian. Latem w chłodnej Czarnej Hańczy kąpiel przynosi ukojenie, a drożdżówki dopełniają wakacyjny błogostan. Jesienią po spłowiałych polach ruszamy z Trampajką przed siebie, czasem zatrzymuje nas jezioro Gremzdy, czasem bezkres Mikołajewa. Później, wieczornym pogaduchom towarzyszy pachnąca drożdżówka. Zimą, na nartach ruszamy do zagajników blisko Budy Ruskiej, aby pod osłoną lasu poczłapać na biegówkach, a i tematy obgadać przeróżne. Po takich wyprawach zawsze Czesia czeka na nas ze swoimi niepowtarzalnymi bułeczkami. Wiosną, w hańczańskim zakolu siadamy na kładce, wystawiając twarze do słońca, planujemy wakacyjne wyprawy ciesząc się, że lato tak blisko.
I wcale nie dziwi mnie widok znajomej osoby, zmierzającej nad brzeg rzeki. To Czesia niesie drożdżówki.
Bo być w Maćkowej Rudzie i nie jeść bułek, to tak jak być w Rzymie i...