A my z czego?

Chcielibyśmy być jak skała,

jak stal, albo jak dąb.

A my - z gliny.

W niej tu i ówdzie

kawałek szlachetnego marmuru,

nierdzewnej stali.

Obiecujemy i zapominamy.

Jesteśmy pewni i wątpimy.

Angażujemy się i odstępujemy.

Podziwiamy i gardzimy.

Grzeszymy i żałujemy.

Chcielibyśmy, by bliźni nasi

byli jak te posągi ze spiżu,

z marmuru albo z betonu.

A oni tacy jak my – z gliny.

Tylko trochę w nich szlachetnego kruszcu.

I przyrzekają, a potem nie dotrzymują.

I są wierni, a potem odchodzą.

I kochają, a potem  zdradzają.

I są cyniczni we dnie, a płaczą po nocach.

Upadają i znowu się podnoszą.

Foto. Tadeusz Kolter

A my z gliny...

Fot. Bożena Kolter