Jak ważny jest drugi krok?

Oto drugie moje wejście na tkactwo!
Sabinka przywiozła na zajęcia piękny warkocz lnianych nici. Zrobiła je na kołowrotku korzystając jeszcze z lnu swojej mamy.

Nici są już tak związane, że rozplatając można je nałożyć na nicielnice. Do tego potrzebne są nie tylko umiejętności, ale i  snowadło. Jestem jeszcze przed tą lekcją. W trakcie drugich zajęć mamy na dużych krosnach założyć osnowę potrzebną do wytkania chodnika.  

Zaczynamy! Montujemy rejtkę i na nawój zakręcamy przygotowane nici.

Rejtka, przypomina drewniane grabie, jest  niezbędna przy wstępnym podziale nitek. Po osnowaniu krosien przyrząd ów można zdemontować.

Nicielnica ma bardzo wiele nitek pionowych z zawiązanymi oczkami. Każda nić osnowy musi przechodzić (na przemian) przez oczka dwu nicielnic. Z Elą wprowadziłyśmy 160 nitek. To ma dać szerokość chodnika.

Potem wszystkie nitki przełożyłyśmy przez płochę. Do tego potrzebny był "piesek", to takie drewniane szydełko. 

Zamocowane czerwone płótno i drugi nawój pozwala napiąć całą pajęczynę osnowy. Jesteśmy z Elą  dumne z siebie. Osnowanie zajęło nam ponad cztery godziny. Okazało się, że w tym trudzie jest jakaś magia. Czuję, że uczestniczę w czymś niepowtarzalnym, dotykam "fachu", który bez nawiedzonych kontynuatorów może zaniknąć.

Dodatkowo Sabinka pokazała nam swój sejpak, który uchodzi za wzorcowy, tradycyjny, suwalski kilim. Ma niepowtarzalne kolory, uzyskane w trakcie farbowania nici.

To  kolejne dzieło suwalskiej tkaczki, dywan dwuosnowowy, brawo, pozostaję pod wielkim wrażeniem!
Drugie zajęcia tkackie zakończone. Kolejne osnowanie zaliczone!
Zaczynam rozumieć, czego jeszcze nie wiem. Ale jestem na dobrej drodze!